Het verhaal van… Leontine

In deze rubriek komen krachtige vrouwen aan het woord met elk hun eigen, bijzondere verhaal. Sterke, prachtige vrouwen die ondanks hun lichamelijke en/of geestelijke beperking(en) ervoor kiezen positief in het leven te staan. Vandaag het bijzondere verhaal van Leontine die een krachtige boodschap achterlaat en vertelt wat ‘beauty in de ruimste zin van het woord’ voor haar beketent. 

“Tijdens  de dramatische bevalling van mijn tweede kindje, slecht inschattingsvermogen van de doktoren en een (op dat moment nog niet gediagnosticeerde) erfelijke bindweefselziekte (Ehlers-Danlos), scheurde mijn schaambeen doormidden en waren mijn bekkenhelften los van elkaar. Van het één op het andere moment werd ik bedlegerig, want met twee losse bekkenhelften is de stabiliteit uit je lichaam en kun je niet meer lopen, zitten en zelfs niet in liggende positie omdraaien op een andere zij. Van een jonge, energieke moeder die geen minuutje stil kon zitten, werd ik een afhankelijke patiënte met een peuter en een baby’tje waar ik niet meer voor kon zorgen, en 24-uurs hulp in huis kreeg.

Inmiddels zijn we bijna 7 jaar, 3 grote en nog wat kleine operaties verder en zit mijn bekken inmiddels aan elkaar vast. Toch kan ik het, mede dankzij mijn EDS, nog nauwelijks belasten en de enige mogelijkheid het bekken en de bijbehorende pijn te ontzien is door te liggen, immers dan komt de druk van mijn lichaam niet geheel op het bekken aan. Lopen kan ik niet meer, zitten maar voor korte periodes (3 à 4 keer per dag maximaal een uur) in een aangepaste rolstoel. Dit betekent dat ik minimaal 20 van de 24 uur per dag op bed lig, maar meestal is dit meer.

Doordat ik op bed lig, kan ik niet ieder kledingstuk dragen dat ik zou willen. Een leuke jeans met gespen of studs doet pijn en schuurt, een laag uitgesneden shirtje is ook niet echt prettig als je op je zij ligt en je hebt bezoek (zeker niet met een E-cup, hallo boobies!). Maar ook in een rolstoel is de kledingkeuze beperkt, een kort rokje is niet zo’n goed idee, aangezien je dan een behoorlijk intiem zicht weggeeft, net als met broeken met lage band/taille. Het gemakkelijkste en meest comfortabel zijn soepele stoffen die prettig zitten, niet knellen en niet te warm zijn. Perfect hiervoor zijn de joggingsbroeken en floddershirtjes. Verreweg de meeste rolstoelers en bedlegerige patiënten kiezen voor deze kleding omdat ze zo prettig zitten of liggen.

Maar ook aan de uiterlijke verzorging ontbreekt het vaak. Het  is misschien ook niet de slimste keuze om een (groot) deel van je, vaak toch al heel beperkte, energie te besteden aan het föhnen van haren of het aanbrengen van make-up. De moeite wordt vaak niet genomen en de uiterlijke verzorging maar overgeslagen. Dat je er vervolgens bij zit of ligt als een ma Flodder, dat ‘hoort erbij’ en neemt men op de koop toe.

Ik niet.

Ik ben een beauty-liefhebster en make-up addict in hart en nieren. Bedlegerig, beperkt, chronisch ziek of rolstoelafhankelijk zijn hoeft niet te betekenen dat je niet mooi mag zijn of je zo mag voelen. Het is helemaal niet nodig jezelf te verslonzen, een groot deel van het ‘je-goed-voelen’ komt (bij mij althans) ook door een verzorgd uiterlijk. Voor mij geen joggingsbroeken maar zachte leggings met een leuk tuniekje. Na het wassen van mijn haar draai ik zachte schuimrollers in (die doen geen zeer als je ligt, je kunt er ook gewoon mee slapen) en er zit een mooie slag in mijn lokken. En natuurlijk een likje verf op mijn gezicht.

Want ook al kom ik op de meeste dagen nauwelijks buiten en zie ik weinig mensen, ik maak me dagelijks op. Op een goede dag geef ik mezelf een uitgebreide look kado, waar ik een half uurtje mee zoet ben. Op slechte dagen breng ik binnen 5 minuten concealer, eyeliner, mascara en wat blush aan, om er wat frisser uit te zien. En ja, dat kan gewoon liggend in bed. Nagels lakken trouwens ook. Het is een kwestie van een houding en handelingen zoeken die prettig werken, er is altijd wel een mogelijkheid toe.

Dat uiterlijk wel degelijk, ondanks alle tegenberichten, verschil maakt, is me al heel vaak duidelijk geworden. Ik krijg vaak te horen dat ik er ‘goed uitzie’, waardoor iedereen ook direct veronderstelt dat het dan ook goed met me gaat. Wat als het niet goed met me gaat, dan hoor ik er automatisch ook slecht (lees: onverzorgd) uit te zien, denkt men. Bizar.

Verreweg de meeste mensen denken dat het leven ophoudt als je afhankelijk bent, weinig buiten komt en veel op bed ligt. Ik denk juist dat mijn leven rijker is geworden. Ik ben niet anders dan een gezond persoon, ik leef enkel wat anders. Maar naast mijn beperkingen en ziekte, ben ik gewoon een vrouw die van verzorging en make-up houdt (en van haar man en kinderen ;)).

Vorig jaar heb ik de stap genomen om mijn blog, Marlevi.nl, te starten en mijn verhaal te vertellen en de taboe’s die (helaas) rondom gehandicapten (wat een rotwoord!) bestaan te doorbreken. Maar bovenal, om mijn passie voor beauty, nagellak en make-up met iedereen die er van houdt te delen.

Mijn blog is één van mijn grootste bezigheden die ik heb en ik werk er met ontzettend veel plezier aan. Het geeft me het gevoel dat ik nuttig ben, ik een soort van ‘baan’ heb waar ik me voor 100% inzet en verantwoordelijk voor voel. Maar vooral heb ik ontzettend veel mensen online leren kennen die mijn passie delen en mij zien zoals ik ben, niet met een bed en rolstoel. Het geluk dat ik ervaar op bed, wens ik iedereen toe, gehandicapt, beperkt, chronisch ziek, bedlegerig of hartstikke gezond. Laat je door niemand in welk hokje dan ook plaatsen maar kruip eruit en laat zien dat het ook anders kan. Zorg goed voor jezelf, je eigen welzijn en geluk!”

Dankjewel voor het delen van jouw verhaal en de openheid hierin Leontine, je bent een prachtige vrouw (van binnen èn buiten) en je bent vast en zeker een inspiratie èn steun voor velen!