Het verhaal van… Demi

In het verleden was er op Curvacious.nl een rubriek te vinden waarin lezers hun eigen, bijzondere levensverhaal konden delen. Vandaag kan je het verhaal van Demi lezen die euthanasie van dichtbij meemaakte, dit na lange tijd eindelijk kon opschrijven en dit als afsluiting van haar rouwverwerking graag gepubliceerd wilde zien worden..

 

Demi
“Toen in 2007 bij mijn moeder borstkanker werd geconstateerd was ik er van overtuigd dat zij bij de zoveel procent zou horen dat die deze vreselijke ziekte zou overleven. Mijn moeder was krachtig en sterk en heel open over haar ziekte naar de buitenwereld toe. Haar kracht en openheid heeft mij de rust gegeven om dit allemaal te verwerken.

Tijdens haar chemo’s en bestralingen, waar ik regelmatig mee naar toe ging, solliciteerde zij intern op een nieuwe functie. Met haar kale kop van de chemo en haar wenkbrauw- en wimperloze gezicht overtuigde zij de sollicitatiecommissie van haar kunnen, ze kreeg de baan en zou na het chemotraject ook weer gaan studeren. Helaas heeft dit nooit zo mogen zijn: vlak voor haar eerste controle na de chemo, operaties en bestralingen kreeg zij last van ondraaglijke hoofdpijn, zo ondraaglijk dat ze geen daglicht meer aankon.

Eind augustus zou ze 40e verjaardag vieren. Vieren dat ze nog leefde en vooral om de mensen te bedanken voor de onvoorwaardelijke steun die zij en ook mijn vader en ik van hen hebben mogen krijgen. Maar 2 dagen voor haar verjaardag cancelde mijn moeder dit. Op de maandag hierna gingen mijn ouders naar het ziekenhuis in de hoop dat mijn moeders ondraaglijke hoofdpijn opgelost kon worden door een pil of iets anders. Mijn moeder was er bijna van overtuigd dat de hoofdpijn vanuit haar spieren zou komen, dus dat dit makkelijk opgelost zou kunnen worden. De klap was dan ook groot toen ze hoorde dat er geen verklaring gevonden kon worden voor haar hoofdpijn en op maandag 1 september werd ze opgenomen in het ziekenhuis.

Op donderdag 4 september werd er een scan gemaakt van haar hoofd en kreeg ze de volgende klap te verwerken: er zaten twee tumoren in haar hoofd en de kanker was uitgezaaid over haar gehele hersenvlies. Er was niets meer wat ze voor haar konden doen behalve tijd rekken met nieuwe chemotherapie. Mijn moeder was de dagen hierna alles behalve zichzelf. Ze gedroeg zich vreemd, wilde niets van mij weten, en wist vooral niet meer wie ik was. De chemo begon te werken en gelukkig werd ze langzaam aan weer even mijn moeder.

Omdat mijn ouders nooit getrouwd waren, zijn zij op 17 september in het ziekenhuis getrouwd. De mooiste dag van mijn moeders leven werd niet die mooie bruiloft waar ze stiekem altijd van had gedroomd, maar een bruiloft in een ziekenhuisbed. Na afloop vroeg ze aan één van haar beste vriendinnen hoe haar trouwring eruit zag. Door de druk van de tumor in haar hoofd werd mijn moeder namelijk langzaam blind. Na de bruiloft besloot ze dat het genoeg was. Ze kon dit niet meer. Ze wilde niet als een kasplantje blijven leven en deelde mee dat ze een datum wilde prikken waarop zij passieve euthanasie zou plegen.

Samen hebben wij nog de muziek voor haar begrafenis uitgezocht. We lagen samen in haar ziekenhuis bed en kozen zorgvuldig de juiste nummers voor elk moment uit. Het was bijzonder dit met haar te doen, wetende dat dit de laatste klanken van haar bestaan op deze wereld zouden zijn. Haar datum werd 16 oktober en samen met de dichtstbijzijnde familie zaten we deze dag in het ziekenhuis rond haar bed. Iedereen had nog even zijn/haar momentje met haar tot de arts binnenkwam om haar morfine en een slaapmiddel toe te dienen. Waar het normaal zo’n 10 minuten duurt voordat het lichaam het opgeeft, duurde dit proces bij mijn moeder 4 uur. Haar lichaam was nog niet klaar om te stoppen, het wilde nog vechten. Maar helaas kon haar geest het niet meer.

Ik durfde haar bed niet te verlaten want ik wilde bij haar zijn als ze haar ogen dicht deed en deze nooit meer open zou doen. Na 4 uur vechten sloot ze haar ogen en deed deze niet meer open. Ze ademde nog wel en het was een kwestie van tijd voor dit ook zou stoppen. We besloten weg te gaan en de volgende dag weer terug te komen.

Deze dag is er niet meer van gekomen. Ik werd al vroeg gebeld door mijn oma. Dat mijn moeder koud aanvoelde en het beter was als ik snel naar het ziekenhuis zou komen. Samen met mijn tante ben ik als een gek naar het ziekenhuis gereden waar ik mijn moeder oppervlakkig ademend, lijkbleek en koud aantrof. Ik besloot toen dat dit de laatste keer was dat ik haar wilde zien, want dit was niet hoe ik mijn moeder wilde herinneren. Ik nam afscheid van mijn moeder, liep het ziekenhuis uit en op het moment dat ik mijn gordel om deed ging mijn telefoon. Het was mijn oma met de vraag of ik terug wilde komen want mijn moeder had haar laatste adem uitgeblazen op het moment dat ik het ziekenhuis was uitgelopen. Het voelt nog steeds alsof ze op mij heeft gewacht.”

Zelf met jouw verhaal in deze rubriek? Lees dan dit oproepje voor meer informatie.