Personal | Even een stapje terug

Toen ik afgelopen vrijdagochtend opstond had ik het eigenlijk al aan voelen komen. Ik voelde me niet helemaal okee. Maarja, je moet toch de dag opstarten; dochterlief en jezelf opfrissen, aankleden en klaar maken, de rugzak inpakken met alles wat ze nodig heeft voor die dag, ontbijten, een make-upje opgooien, kind naar school brengen.. Tot ik in de klas tijdens het omkleden van Shae voor het gymmen ineens wat licht in mijn hoofd werd en klam aanvoelde. 

Het begin
Ik gaf haar een dikke kus, wenste haar een fijne dag op school en liep naar buiten. Het is vanaf de basisschool van onze dochter naar huis maar een paar minuten wandelen, maar het leek een eeuwigheid te duren. Ik trilde op mijn benen, voelde klam aan en raakte er lichtjes van in paniek.

Toen ik eenmaal binnen was en wat water gedronken had leek het wel weer te gaan, dus ik besloot m’n eerste kopje koffie van de dag te zetten en mee naar m’n werkkamer te nemen om lekker aan de bak te kunnen gaan. Ik hield het hooguit een uurtje vol.

Zweten, koorts, spugen, rillen, een stekende pijn in mijn bovenbuik die doortrok naar mijn rug en schouderbladen en ik werd er kortademig van. Inmiddels lag ik op de bank met omhooggetrokken benen te neuriën (call me crazy, maar dat kalmeert me vaak) en bedacht ik me dat ik Shae zo nooit van school kon halen. Gelukkig kon de moeder van een schoolvriendinnetje haar ophalen en ze bood zelfs aan haar mee naar huis te nemen zodat de meisjes samen konden spelen en ik wellicht wat kon slapen.

Het was serieus mis
Shae werd eind van de middag thuis gebracht en niet veel later kwam Paul thuis. Hij schrok zich rot van hoe ik erbij lag. Tegen dit moment kon ik niet eens meer rechtop staan of omhoog komen en hij besloot de dokter te bellen. Deze kwam direct langs, deed enkele onderzoekjes en wilde de ambulance bellen. Ik moest direct naar de eerste hulp. Gelukkig kon mijn moeder komen om op onze dochter te passen. Eigenwijs als ik ben – en geen zin in de heisa van een ambulance in de straat – min of meer naar de auto gestrompeld en we vertrokken naar het ziekenhuis. Elke hobbel en bobbel deed me verschieten van de pijn en ik besefte dat dit echt niet goed was.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik bijna gelijk onder handen genomen; waardes werden opgenomen, vitale functies werden meermaals nagelopen, bloed afgetapt en voor ik het wist was het half één ’s nachts en lag ik aan een infuus en met een katheter (brrr) ingecheckt op een kamer.

De diagnose
Mocht je je afvragen waarom het zo stil was vanaf mijn kant op de site en social media: ik heb in totaal 4 nachten in het ziekenhuis gelegen en ben nu sinds gisteren eind van de middag weer thuis. De diagnose? Een heftige acute alvleesklierontsteking en waarschijnlijk een kleine leverinfectie erbij. Waarschijnlijk door een klein galsteentje wat rond is gaan zwerven. Eén ding is zeker: mijn galblaas moet eruit om dit of erger in de toekomst te voorkomen. Ik moet nu eerst even aansterken en dan zal deze operatie over een paar weken plaats gaan vinden. En tot die tijd is het hopen dat een volgende aanval zoals deze uit zal blijven, want er is zo’n 30% kans dat dit binnen kortere termijn weer zal gaan gebeuren.

Eenzaamheid, angst en onzekerheid
Tijdens die 5 daagjes ziekenhuis voelde ik me alleen, nutteloos, heb ik Paul, Shae, de poezenmeisjes en ons thuis zo enorm gemist.. Er kwam een gevoel van eenzaamheid door me heen die ik nog niet eerder heb ervaren en die me meermaals tot tranen bracht. Laten we het er maar op houden dat het een aantal heftige dagen waren.. En nu ik thuis ben maakt de gedachte dat zo’n heftige aanval misschien ieder moment weer staat te gebeuren me heel onzeker en angstig. Bij alles wat ik doe denk ik erbij na. En die angst en onzekerheid maakt me enorm moe.

“gewoon doorgaan”
Nee, kom op Dees. Gewoon doorgaan! Je bent ontslagen uit het ziekenhuis omdat de ontstekingswaardes voor nu onder controle zijn. Je moet de boel oppakken en doorgaan. Er is genoeg te doen tenslotte. Oops! Kwam die even hard aan toen ik vanochtend bijna huilend Shae in de klas afleverde.. Het opstaan, ontbijten en naar buiten gaan ging nog prima. Maar de school binnen lopen met de enorme drukte van ouders en kinderen zorgde ervoor dat ik trillend en met tranen in m’n ogen Shae op haar stoeltje zette. Het is duidelijk: dit heeft – ik heb – even tijd nodig om de afgelopen dagen te verwerken en weer op krachten te komen. Het heeft er lichamelijk (en ook zeker geestelijk) een stuk harder ingehakt dan ik had kunnen denken. Ik ben op.

Wat nu?
Misschien heb ik de afgelopen maanden ook wel teveel hooi op mijn vork genomen. Met Curvacious, MOMmag., verschillende side projects, persreizen en ook privé was het een drukke periode. Nu ik zo hard door mijn lijf teruggeroepen ben moèt ik er wel naar luisteren. Oh, de ironie. Zo schrijf je nog over een digitale detox, zo wordt je er min of meer toe gedwongen..

De komende weken neem ik even de tijd voor mijzelf. Ik kan dus niet beloven wanneer en óf er wat online komt. Er zijn leuke ideeën en er is inspiratie genoeg, maar lijf en geest werken nu even niet zoals ik zou willen en ik wil wel blij zijn met alles wat er online gaat komen. Geef me even de tijd en het komt allemaal weer helemaal in orde. Ik zal waarschijnlijk wel weer wat meer actief worden op social media zoals Instagram en Instagram Stories, dus daar blijf je het beste op de hoogte van hoe het gaat, behind the scenes, updates en dergelijke :)

Ik wil veel van jullie in ieder geval enorm bedanken voor alle lieve berichtjes, mailtjes, DM’s en dergelijke. Mijn telefoon ontplofte bijna! Dankjulliewel, die opbeurende woorden deden en doen me heel erg goed ♥

Liefs,
Desirée