Personal | Cate 2 maanden update

Wow, het is alweer twee maanden geleden dat Cate geboren werd. Het waren, op z’n zachtst gezegd, best vermoeiende maanden en het is er dan ook nog niet van gekomen eerder een update te plaatsen na haar geboortebericht. We zijn inmiddels dus twee maanden verder en het leek me tijd voor een update over Cate en hoe het met ons gaat. 

‘Lees ook: Welkom op de wereld, lieve Cate.’

Verborgen reflux en onrust
Dat je je onderbuikgevoel als moeder (of gewoon als vrouw, als mens) niet moet negeren is wel weer gebleken. Al in de kraamweek had ik het idee dat er iets niet helemaal klopte. Ik merkte heel veel onrust bij Cate en dat gaf me een machteloos gevoel. Natuurlijk hebben de meeste pasgeboren kindjes wat opstartproblemen, maar ik voélde gewoon dat er iets echt niet klopte. Het werd echter door de kraamhulp en verpleegkundige in de kraamweek weggewuifd en “het zou allemaal wel loslopen”. Een week later kwam het consultatiebureau langs voor de intake en hier ging het ongeveer hetzelfde.. Onze frustratie groeide en we voelden ons machteloos om de situatie.

Inmiddels namen de klachten bij Cate toe. Veel verslikken, overstrekken, haar nekje naar achteren gooien, pijnlijke snoetjes trekken, kermen, heel gulzig of juist heel langzaam drinken, enorm veel huilen, veel te snel en enorm onregelmatig melden voor een volgende voeding, eigenlijk de hele dag door zurig uit haar mondje ruiken, niet willen liggen, een rochelend geluid uit haar keeltje.. Met de dag leek het erger te worden. Ik besloot actie te ondernemen door op mijn strepen te gaan staan bij de huisarts en voor we het wisten kregen we een doorverwijzing naar het ziekenhuis voor de kinderarts op de huilbaby-afdeling. Want ja, hier had ze óók alle symptomen van.

Al heel erg snel was het duidelijk: Cate heeft verborgen reflux en had op dat moment een ‘verbrande’ slokdarm van al het maagzuur wat de hele dag heen en weer gaat. Te sneu voor woorden, maar het verklaarde een heleboel. Samen met de kinderarts hebben we een boel leefregels doorgenomen, hebben we veel tips gekregen én zijn we begonnen met medicijnen die ervoor zorgen dat het maagzuur minder zuur is. Want helaas is er niks te doen aan de verborgen reflux zelf, dan af te wachten tot ze eroverheen groeit en het maagklepje wel goed zal sluiten zodat de voeding niet meer terug omhoog komt. Bij verborgen reflux komt er de hele dag door de voeding terug omhoog, maar wordt het niet uitgespuugd waardoor het vervolgens weer terug naar de maag gaat. En dit de hele dag door waardoor het maagzuur met de voeding heen-en-weer blijft gaan. Dit brandt in de keel en verklaart de onrust, pijnlijke gezichtjes, verdriet, zurige geur, verslikken, hik, onrustig drinken etc.

Zoals je je kan indenken hakken weken met een pasgeboren kindje wat uren en uren op een dag huilt er flink in. Zowel voor ons als ouders en grote zus, helemaal omdat de normale dagelijkse dingen zoals werk, huishouden, Shae naar school brengen en ophalen, speelafspraakjes en dergelijke ondertussen ook weer doorgingen. Gelukkig durf ik nu heel voorzichtig te zeggen dat er vooruitgang is. We hanteren de hele lijst van ‘leefregels’ bij verborgen reflux en dit – samen met het gebruik van de medicijnen – maakt een wereld van verschil. En dat brengt me tot het volgende punt.

Ritme
Door de verborgen reflux en de klachten en onrust die dat met zich meebrengt, was het heel erg lastig om naar een ritme toe te gaan werken. Kindjes met verborgen reflux hebben namelijk de neiging de hele dag door te willen drinken, omdat de warme vloeistof de verzuurde slokdarm verzacht. Maar, doordat ze vanwege de pijn en het huilen moe zijn gaat het drinken de ene keer juist heel gulzig en snel, dan weer superlangzaam , dan wel een hele voeding, dan maar een paar slokken.. Geen touw aan vast te knopen en een ritme was dus ver te zoeken.

Nu de verborgen reflux voor zover dat kan ‘onder controle’ lijkt te zijn beginnen we pas sinds ongeveer een twee weekjes naar een redelijk ritme toe te werken. En wat geeft dat een rust! Ik kom er binnenkort nog uitgebreid op terug welke tips wij andere ouders die hiermee worstelen mee willen geven, want anders wordt dit artikel wel heel erg lang..

Groeien als een malle
Ondanks alles groeit Cate als een malle! Komende dinsdag hebben we alweer ons tweede bezoekje aan het consultatiebureau en zal ze haar eerste prikjes krijgen. De vorige keer was ze al een paar centimeter gegroeid en woog ze ruim 4,5 kilo. Maar ik denk dat er nu maar zo een kilo bovenop kan zitten en dat ze ook in de lengte een spurtje heeft gehad. Veel van de kleding in maat 56 begint nu namelijk ook al te klein te worden. Slik. Wat gaat dat hard!

Shae
Grote zus doet het echt heel erg goed. Het is bizar hoe snel het went dat we nu met z’n viertjes zijn en hoe lekker Shae meegaat in deze toch best wel grote verandering. Ze is enorm trots, helpt waar maar kan, geeft kusjes en knuffels in overvloed, zingt liedjes en troost Cate als ze moet huilen en er is geen spatje jaloezie te merken. Zeker omdat ze toch vijf jaar lang al onze aandacht voor zichzelf had, hadden we ons toch wel voorbereid op wat jaloezie. Aan de andere kant: er zit vijf jaar tussen, waardoor ze veel begrijpt en beter kan behappen. Wat ben ik toch enorm trots op haar ♥

Ik voel me namelijk regelmatig schuldig naar Shae toe vanwege alle onrust, de zorgen en het vele huilen van Cate. Maar gisteren, tijdens het terug wandelen van school naar huis, zei ze ineens: “Mam, ik vind het zo leuk een zusje te hebben gekregen. Ik vind het zo leuk en Cate is zo lief!” Nou, dan kan je me opvegen, moet ik m’n tranen drogen en weet ik dat het allemaal wel goedkomt en besef ik me maar al te goed dat kinderen – gelukkig – heel weerbaar zijn.

Eerste lachjes en geluidjes maken
Dat we nu weer helemaal terug op de roze wolk zitten mag wel duidelijk zijn. Cate voelt zich sinds ongeveer twee weken een heel stuk beter, we krijgen meer rust, komen ’s nachts aan meer slaap toe en het zal er vast ook mee te maken hebben dat ze begonnen is met lachen. Maar echt: van verlegen glimlachjes tot grote gulle open-mond-schaters zonder geluid. Stralende oogjes zodra je tegen haar begint te kletsen en af en toe komen er al verrassende geluidjes uit. Alsof ze ons probeert te imiteren? Wat is het toch een lief meisje, een verrijking in ons leven en het lijkt net alsof ze er al jaren is. Bizar hoe dat werkt :)

Volgens mij heb ik jullie tot zover weer even lekker bijgekletst. Tot de volgende keer!

Liefs,
Desirée